The end of an era
Gisteren stond de controle bij Jacco op de planning. We zitten op zes weken na operatie #4. Het was een afspraak die al dagen door mijn hoofd spookte. Ik stapte in de auto richting Amersfoort met een combinatie van vertrouwen en spanning, vastberaden ook, omdat ik wist dat dit weleens de laatste keer zou kunnen zijn dat ik deze route reed. De laatste keer OrthoCare. Deze dag zou er groen licht komen, dat kon bijna niet anders.
Dat besef kwam maandagavond ineens keihard binnen. Ik lag thuis in strekking op de bank met een coldpack om mijn knie en ineens flitsten de afgelopen 22 maanden in hoog tempo voorbij. Alle fases, alle hoop, alle teleurstellingen, alle keren weer opstaan. Ik sprak het hardop uit: holy shit, wat een rollercoaster is dit geweest. De terugblik was maar kort, het besef waar ik nu sta zorgde voor nog veel meer ontlading. Het komt eindelijk goed, dat is de overtuiging. Er zijn geen mitsen en maren. Ik sta er gewoon goed voor. Dat heb ik na geen enkele van de drie eerdere operaties op deze termijn zo gevoeld. Dat is echt ‘wow’.
Met een heel ander gevoel
Dat gevoel nam ik mee naar binnen bij OrthoCare. Ik zei het ook tegen Jacco: “Ik sta hier met een heel ander gevoel dan bij de controle na de vorige operatie.” Dat hoefde ik niet eens aan hem uit te leggen. Hij begreep het direct. Jacco vroeg hoe het met me ging. Met een stralende glimlach en zonder enige twijfel antwoordde ik: “GOED!” Jacco lachte en zei dat hij dat eigenlijk al wel wist, omdat hij mijn blog ook op de voet volgt. Dat is wie hij is: een super betrokken professional. Iemand die niet alleen kijkt naar een knie, maar ook naar de mens die eraan vastzit.
Het lichamelijk onderzoek
Daarna volgde het lichamelijk onderzoek. Kom maar op, dacht ik. Het zit toch wel goed. Ik liet zonder aarzeling zien welke progressie ik de afgelopen weken heb geboekt. Extensie: uitstekend. Hyperextensie: heel pop! Jacco glimlachte, zichtbaar tevreden. De overgang van extensie naar flexie verliep soepel, zonder haperingen, al was het wel nog wat gevoelig.
Tegelijkertijd was er ook ruimte voor nuance. Ik vertelde dat er nog steeds reactie in mijn knie zit. Dat is niet gek, zeker niet gezien mijn voorgeschiedenis. Na de operatie had Jacco me voor drie weken Naproxen voorgeschreven, maar ik ben hier uiteindelijk op eigen initiatief vijf weken mee doorgegaan. Thuis had ik nog een voorraad liggen en ik voelde aan alles dat het mijn knie goed deed. Vorige week ben ik gestopt omdat ik last van mijn buik kreeg. Vrijwel direct merkte ik dat mijn knie reageerde. Meer vocht, meer stijfheid, meer pijn. Ik heb een paar slechte dagen gehad waarin de klachten duidelijk toenamen en ik inleverde op belastbaarheid. Afgelopen zaterdag ben ik daarom weer gestart met de laatste voorraad Naproxen in combinatie met paracetamol. Dat maakte vrijwel meteen verschil. Jacco stelde daarom voor om dit voorlopig te continueren en schreef een nieuw recept uit. Hoe meer reactie we kunnen voorkomen, hoe kleiner de kans op een recidief van artrofibrose. Zo beschermen we wat we nu hebben opgebouwd.
De basis staat
“Je staat er helemaal goed voor. De basis staat”, zei Jacco, wijzend op de uitstekende mobiliteit van mijn knie. We hadden het over mijn einddoel, terug dat veld op. Weer voetballen. Jacco zei dat ik mijn doelen kan gaan nastreven. Dat het realistisch is dat ik mijn voetbalschoenen weer ga dragen. En met volle overtuiging hoorde ik mezelf tegen hem zeggen: “Ja, dat gaat gebeuren.”
Ik durf het hardop uit te spreken. Het vertrouwen van mijn behandelaar is voor mij ongelooflijk belangrijk. Jacco zegt niet alleen iets over mijn knie, maar ook over de legitimiteit van mijn doel. Dat het realistisch is en ik ervoor mag gaan. Zijn vertrouwen weegt voor mij zoveel zwaarder dan alle ruis om me heen van mensen die van alles denken en vinden.
Dankbaarheid
Ik had ook iets meegenomen voor Jacco. Ook voor Martijn overigens, maar hij was er vandaag niet bij. Een klein cadeautje, met daarop de tekst: “I ‘kneed’ to say thank you.” Voor iemand die van taal houdt en graag met woorden speelt, kon ik het niet laten om het op deze manier te doen, met een knipoog naar de knie. Er zat voor beiden een uitgebreid handgeschreven kaartje bij. Het is een uiting van diepe dankbaarheid. Omdat zij mij een nieuwe kans hebben gegeven. Omdat ze zijn blijven puzzelen, blijven zoeken, blijven nadenken. Omdat ze me nooit hebben opgegeven, ook niet toen het ingewikkeld werd en de makkelijke weg allang niet meer bestond. Toen Jacco mijn kaartje las, was hij zichtbaar ontroerd. Hij keek me aan en zei: “Dít is waar ik het voor doe. Ik ben zó blij dat je goed gaat.” Mijn ogen begonnen te branden en ik voelde mijn keel dichtknijpen, moest slikken om mijn tranen binnen te houden. Dit is wederkerigheid. Dit is zorg die verder gaat dan protocollen. Hartverwarmend.
 |
| I ‘kneed’ to say thank you |
Later die middag logde ik in op de online omgeving van OrthoCare om het verslag van het consult terug te lezen. Dat doe ik eigenlijk altijd. Onderaan het verslag bleef mijn blik hangen. Er stond: “Einde behandeling.” Ik las het nog een keer. En nog een keer. Zo, het staat er echt. Zwart op wit.
