Poeh, in de week voorafgaand aan mijn afspraak bij Sports Valley voelde ik me nogal onstuimig. Ik sliep onrustig, piekerde veel en voelde me opgejaagd. Ik liep mezelf behoorlijk in de weg, mijn gedachten gingen steeds weer naar de echo en de onrust die ik voelde straalde ik ook uit naar de mensen om mij heen. Voor mij was deze dynamische echo geen gewoon onderzoek. Het was een cruciale stap in een al lang slepend voorste kruisbandtraject. Alles in mij verlangde naar duidelijkheid. Misschien zou de echo eindelijk laten zien wat er mechanisch nu écht misgaat in mijn knie. Dat vooruitzicht maakte me hoopvol, maar ook ontzettend zenuwachtig. Er hing zoveel van af. Gisteren was het eindelijk zover.
We schrijven 16 september 2025, dag 591 na het afscheuren van mijn voorste kruisband en precies 4 maanden na de laatste operatie. We vertrokken al vroeg richting Ede. Als je dan toch zo ver moet rijden, kun je er maar beter iets van proberen te maken: een beetje slenteren door de binnenstad en ergens op het gemak een hapje eten. Prima afleiding, al bleef het lastig de zenuwen naar de achtergrond te verdringen. In de loop van de middag stapten we weer in de auto en reden we richting het ziekenhuis, op naar Sports Valley. Mijn hart klopte in mijn keel. Bij route 41, Radiologie voor Topsport, mocht ik me melden. In de wachtkamer was ik in mezelf gekeerd, gefocust op wat komen ging.
De knoep opwekken
Na even wachten werd ik naar binnen geroepen en mocht ik plaatsnemen op de onderzoeksbank. De radioloog zou erbij geroepen worden. Tot mijn verbazing kwam er een vrouwelijke radioloog de kamer binnen. Even dacht ik: gaat dit wel goed? “Ik had verwacht dat Bas Maresch binnen zou komen lopen”, checkte ik bij haar. “Ja hoor, hij komt ook zo, ik ga alvast even kijken.” Oké, gelukkig. We bespraken het doel van de echo. Ze zette de echokop op mijn knie en verwachtingsvol keek ik naar het scherm. Uiteraard had ik me van tevoren alweer verdiept door filmpjes van echo’s te bekijken, zodat ik in elk geval íets zou begrijpen van wat ik zag.
De radioloog vroeg me of ik de knoep kon opwekken. Ik zette me schrap, want ik wist dat dit pijn ging doen. Ik probeerde mijn been zo ver mogelijk richting extensie te drukken en vanuit daar terug naar flexie te bewegen. Het opwekken van de knoep lukte gelukkig eenvoudig en snel. De radioloog voelde de knoep ook. Meerdere keren kort achter elkaar knakte mijn knie in de beweging van extensie naar flexie. Eén keer zelfs zó hard, dat de radioloog aangaf dat haar eigen knie er bijna zeer van deed. Alleen leek de echokop niet op de juiste plek te staan, waardoor er niets op beeld kwam. Op dat moment kwam Bas Maresch binnen gelopen. Het lukte me inmiddels niet meer om de knoep zelf op te wekken. We stopten met provoceren. Fijn, want het deed flink zeer. Onderstaand een video van één van de knoeps. Tip: geluid aan.
Wat zichtbaar werd
Ook zonder de knoep vast te leggen, leverde de echo duidelijke beelden op. Aan de voorzijde van mijn knie was een forse band artrofibrose zichtbaar, die verkleefd is met het gewrichtskapsel. Dit was ook al op de meest recente MRI van 17 juli zichtbaar. Daarnaast werd er op meerdere plekken neovascularisatie waargenomen, een teken van activiteit en irritatie. Ook Hoffa oogde onrustig. Gezien de locatie van het littekenweefsel acht de radioloog de kans zeer aanwezig dat dit waarschijnlijk de oorzaak is van mijn pijnlijke knoep, de bewegingsbeperking en de voortdurend reactieve en pijnlijke knie.
De radioloog nam de tijd om zijn bevindingen uit te leggen. Hij was open en eerlijk. Volgens hem is dit geen situatie om zomaar te opereren. Het gaat niet om één afgebakend bolletje littekenweefsel (zoals een cyclops), maar om verspreide banden die lastig te verwijderen zijn. Ik probeerde nog aan te geven dat ik inmiddels alle conservatieve opties heb uitgeput. Dat intensieve fysiotherapie, rust, NSAID’s, injecties en alles ertussenin al zijn geprobeerd. Ik opperde voorzichtig of ‘schoonmaken’ van het gewricht dan misschien toch een oplossing zou zijn. Volgens de radioloog zou de kans groot zijn dat het ‘plakkaat’ littekenweefsel na een operatie toch gewoon weer terugkomt. Zijn suggestie: misschien nog een traject met intensieve fysiotherapie of shockwave. Ik hoorde hem wel, maar sloeg zijn woorden niet goed meer op. Is dit dan wat het is?
Het voelde alsof al mijn dromen en doelen door mijn vingers glipten. Alsof dit mijn nieuwe werkelijkheid moest worden: iedere dag pijn, altijd beperkt, niet eens normaal kunnen functioneren. Ik hield me groot, maar van binnen ging ik stuk. De vrouwelijke radioloog zag me staren en vroeg nog voorzichtig of het ging. Ik antwoordde dat ik ‘veel stof tot nadenken’ had. Eigenlijk kon ik niet veel woorden meer uitbrengen.
Toch een stap zetten
Gelukkig was mijn partner erbij en nam hij grotendeels het woord voor me. Samen besloten we uiteindelijk toch een stap te zetten: een echogeleide Kenacort-injectie om de meest actieve gebieden met neovascularisatie te dempen. Ook daarbij temperde de radioloog de verwachtingen. Toch deden we het, in het kader van: al helpt het maar een klein beetje. De radioloog spoot op meerdere plekken de vloeistof in en liep ook tegen stug weefsel aan. Littekenweefsel wordt nu eenmaal stugger naarmate de tijd vordert. Het lijkt de reden dat ik mijn mobiliteit weer aan het verliezen ben. De injectie was vervelend, maar over het algemeen prima te doen. Het was bijzonder en interessant om de injectienaald op beeld mijn gewricht in te zien gaan en de vloeistof te zien verspreiden. Zie ook onderstaande video.
Zorgvuldig maar confronterend
Wat ik wil benadrukken, is dat de radioloog alle tijd nam en zijn best deed alles zorgvuldig te beoordelen. Hij dacht hardop, zocht naar afwijkingen, overlegde ter plekke met zijn collega en deed zijn best om het maximale uit dit onderzoek te halen. Tegelijkertijd raakten sommige uitspraken me diep, omdat ze direct raakten aan mijn hoop en toekomstbeeld. En dát maakte dat ik het ziekenhuis verliet met tranen die over mijn wangen rolden. Waar ik me in de onderzoekskamer nog groot hield, kwam in de auto alles los. Ik was overstuur, zat vol emotie en deed daardoor behoorlijke uitspraken.
Rust na de storm
Bij thuiskomst heb ik nog even met Jacco gebeld. Ik probeerde mijn gevoel zo netjes mogelijk onder woorden te brengen, maar kon emoties en gevloek niet goed onderdrukken. Jacco toonde begrip en stelde me gerust. Hij begreep heel goed waarom ik overstuur was en benadrukte dat de uiteindelijke beslissing over een operatie niet bij de radioloog ligt, maar bij hem, bij Martijn en bij mijzelf.
Het deed me goed dat Jacco zei: “als de knoep inderdaad uit dit littekenweefsel komt en daar lijkt het nu op, dan kan ik er wél iets aan doen.“ Hij is bereid te opereren en wil mijn knie een kans geven, al gaf hij nu wel al eerlijk aan dat er geen garanties zijn dat het probleem niet terugkomt. Als we die keuze samen maken moeten wij een goed gesprek voeren over verwachtingen, mogelijke uitkomsten en risico’s.
Ik heb zelf geconcludeerd dat de kans op een betere uitkomst nu groter is. Na mijn vorige operatie was er een forse nabloeding, die mogelijk heeft bijgedragen aan het littekenweefsel dat er nu zit. Bij een nieuwe ingreep hoeft er niet meer aan het bot gewerkt te worden, waardoor de kans op herhaling dáárdoor afwezig is. Het is alleen de vraag hoe mijn eigen lichaam reageert op weer een ingreep.
Na het telefoongesprek met Jacco zakten de emoties. De gemoederen zijn wat bedaard. Jacco staat achter me, we kiezen samen de volgende stap en het einddoel blijft onveranderd. We spraken af dat we over anderhalve week bellen om te kijken of de injectie dan al enig effect heeft. Dat geeft me nu even de tijd om bij te komen van de rollercoaster in Ede en heel voorzichtig weer een beetje ruimte te maken voor hoop. Iets wat je als patiënt in zo’n langdurig traject hard nodig hebt, is een arts die je vertrouwen geeft. Jacco is daarin van onschatbare waarde.
